Ο διασώστης ή ιατρός που θα επιχειρήσει την ενδοτραχειακή διασωλήνωση πρέπει πάντα να αναμένει τεχνικές δυσκολίες. Ως ¨δύσκολη διασωλήνωση¨ ορίζεται η αδυναμία τοποθέτησης ενδοτραχειακού σωλήνα μέσα σε 10 λεπτά ή μετά από τρείς προσπάθειες από εκπαιδευμένο αναισθησιολόγο. Στα επείγοντα περιστατικά η συχνότητά της ανέρχεται σε 3.0-5.3% συγκριτικά με το 1.15-3.8% στα τακτικά, καθώς υπάρχουν διαφορές στο χειρισμό του αεραγωγού στο χειρουργίο και στο τμήμα επειγόντων περιστατικών, ενώ οι ασθενείς δεν είναι προετοιμασμένοι ή έχουν σημαντικές ανατομικές δυσκολίες που υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί(π.χ. εξέταση κατά Mallampati).
Για όλους αυτούς τους λόγους ο διασώστης ή ιατρός θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του:
-την έγκαιρη αποδοχή της αποτυχίας
-την πρόληψη εισρόφησης
-τον αερισμό με μάσκα προσώπου ή ενδεχομένως λαρυγγική μάσκα FiO2=1.0
-σε περίπτωση επαρκούς αερισμού, να δοκιμάζεται άλλη τεχνική διασωλήνωσης, ενώ εάν ο αερισμός είναι αδύνατος εκτελείται διατραχειακός αερισμός και επείγουσα τραχειοστομία.
(Πηγή:ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΠΡΟΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου